সাক্ষী
কবিতা- সাক্ষী
কবি- লক্ষ্মীনাথ ফুকন
পাঠ- প্ৰৱাল গোস্বামী
দেখা পাই কিয়বা লুকালাঁ,
মণিটিযে সুলকি পৰিল?
আঁচলৰ আগটিতে লাগি
ফুলৰোযে পাহিটি সৰিল।
নেভাবিবা তুমি গুচি গ'লে
চিন তাৰ একো নেথাকিব;
তুমি আজি আহিছিলাঁ বুলি
কেৱে তাৰ প্ৰমাণ নিদিব।
এতিয়াও দূবৰি-ডৰাত
পৰি আছে চৰণৰ ছাব;
এতিয়াও পখিলা-শাৰীৰ
কিবা এটি আমোলন ভাব।
এতিয়াও গছৰ পাতত
লাগি আছে উশাহ তোমাৰ;
এতিয়াও তোমাৰ সুবাসে
মলয়ক দিছে সুধা-ধাৰ।
এতিয়াও লাজুকী বনৰ
গুচা নাই কুঁচি-মুচি ভাও;
এতিয়াও মউ-মাখিবোৰে
কাঢ়িয়ে ফুৰিছে হামৰাও।
এতিয়াও তোমাৰ গানৰ
হোৱা নাই প্ৰতিধ্বনি শেষ;
এতিয়াও নীৰলে পখীটি
গীত এৰি তন্দ্ৰাতে আৱেশ।
কেনিবাদি তৰাটিয়ে আজি
ইয়াতেহে আছেহি লুকাই
তোমাৰেহে বাতৰি প্ৰচাৰি
আকাশত জলিব দুনাই।
No comments:
Post a Comment