কবি-প্ৰাণ

কবিতা- কবি-প্ৰাণ

কবি- সূৰ্য্যকুমাৰ ভূঞা

পাঠ- প্ৰৱাল গোস্বামী

কবিৰ অন্তৰখনি আলসুৱা অতি,

তুমি তাত নিদিবা যাতন,

কবিৰ প্ৰাণৰ কথা বুজিবা কি তুমি

তোমাৰযে উপৰুৱা মন !

চিকমিক তলি দেখা নিজৰাৰ দৰে

নিতে জানা কবিৰ হৃদয়,

আৱেগৰ কণা তাত উৰি উৰি ফুৰে

নাই শোক-অশান্তিৰ ভয় ।

হে তাৰ্কিক জ্ঞান-গৰ্ব্বী, নেচাপিবা কাষ

তোমাৰ সি তৰ্ক-জাল লই,

কবিৰ অন্তৰখনি পুণ্য তপোবন

যুক্তিহীন ভকতি-আলয় ।

প্ৰাণ-হীন কাঠ-হাঁহি, বিদ্ৰূপৰ ঢউ,

প্ৰতিধ্বনি সঙ্কীৰ্ণ প্ৰাণৰ,

থক দূৰ-দূৰণিতে, নিদিবা বিঘিনি 

প্ৰেম-ভৰা কবিৰ অন্তৰ ।

কবিৰ হৃদয় বেৰি ফুলিছে এখনি

বিতোপন সুগন্ধি ফুলনি,

তাৰ প্ৰতি গছে-ফুলে দিমগই ঢালি

সাতোখন তীৰথৰ পানী ।

তুমি যদি চাপাঁ কাষ কুসুম-কানন

চোৱা মাত্ৰে জঁই পৰি যায়,

তোমাৰ চকুত আছে মৰণৰ বাণ,

উশাহত বিঘিনি অপায় ।

তুমি য'ত আছাঁ সিযে যোজনৰ পথ

তাৰ পৰা শুনি পোৱা টান

কবিৰ প্ৰাণত থকা নিকুঞ্জ বনৰ

শতমুখী বিহঙ্গৰ গান ।

তুমি যদি চাপাঁ কাষ, তোমাৰ ভয়ত

বিহঙ্গই এৰিব কূজন ;

তোমাৰ চৰণ-ধ্বনি মৃত্যুৰ প্ৰহৰী ,

শুনা মাত্ৰে জীৱন্তে মৰণ ।

কাষৰৰ শিলাময় গিৰি-হিয়া ভেদি

চোৱাঁ সউ নিজৰা ওলায় ,

কবিৰ প্ৰাণেদি বয় কুলকুল সুৰে

অন্তহীন প্ৰেম-গীতি গাই।

যদিও নিজৰা-তান বিশ্ব বিয়পিছে ,

তুমি তাক শুনিবা কিমতে ?

তোমাৰ কাণত বাজে ভীষণ ৰাগিণী

শ্মশানৰ হুমুনিয়া স'তে ।

তুমি থাকাঁ নিলগতে, তোমাৰ কাৰণে

নাই ঠাই কবি-কাননত,

তুমি পাপী, আৱেগৰ সোণালী কিৰণ

নিজিলিকে তোমাৰ প্ৰাণত ।

তুমি যদি চাপাঁ কাষ, কবিৰ হৃদয় 

পুষ্পহীন মৰুভূমি হ'ব,

ভৰ-পূৰ আৱেগৰ প্ৰেমৰ সলনি

বৈৰাগ্যৰ মহাসিন্ধু ব'ব ।

এতিয়া কবিৰ প্ৰাণ স্বৰ্গ-প্ৰভাময়

সংসাৰৰ মলিনতা নাই,

তোমাৰ পৰশ পালে লুকাব জেউতি,

হিয়া হ'ব যাতনাৰ ঠাই,

অন্তিমৰ আভাসত কান্দিব আতমাই,

ছাৰ-খাৰ দেহা প্ৰাণ-মন,

প্ৰলয়ৰ পয়োধিত বুৰিব সিদিনা

দুপৰতে তৰুণ তপন।