ৰাঙলী বুঢ়ীৰ দান

কবিতা- ৰাঙলী বুঢ়ীৰ দান

কবি- বিনন্দ চন্দ্ৰ বৰুৱা

পাঠ- প্ৰৱাল গোস্বামী

 অ’ ৰঙামুৱা, অ’ ৰঙামুৱা চোতাল পালেহি মান,

জামুগুৰি চাপৰিত গি্ৰজনি মাৰিছে, চিঞৰত ফালিছে কাণ ৷

মানৰ ৰণ-চালি কিনো তালি ভুলি, কিনো নিঠৰুৱা প্ৰাণ,

স্বৰ্গদেউ ঈশ্বৰৰ, সোণৰ দেশ ভাঙিছে, গচকত ভাঙিছে ধান ৷

গগৈ সেনাপতি অকলে আহিছে, চাপৰিত পাতিব ৰণ;

যোৰহাট নগৰত স্বৰ্গদেউ ঈশ্বৰে, খৰকৈ গুণিছে ক্ষণ ৷

অসমীয়া সেনা তেনেই তাকৰীয়া, তথাপি জীৱন পণ,

ৰাখিব লাগিব সোণৰ অসম, দেশৰ জীৱন ধন ৷

বনৰ বন-ৰজা, মানৰ শতৰু, দেশ ৰাখিবৰ হই;

সিবাৰ গৰু নিলে, কোঠাত সোমাই, মানকো কামুৰি থই ৷

অ’ ৰঙামুৱা, দুখুনী বাঁৰীৰ, এটি আঁচলৰ ধন,

তথাপি লাগিব, যুঁজলৈ যাব, থৌকি বাথৌ মন ৷

উঠ ৰঙামুৱা, ফেহুঁজালি দিলে, শুবৰ সকাম নাই,

দা- যাঠী লৈ, যা লৰা লৰি, বেগতে এমুঠি খাই ৷

ৰাতিতে যতনাই ৰাখিছোঁ কৱচ, পিন্ধিব পাৰিবি তই

মানৰ যুঁজত পিতাৰা ঢুকাল, যুঁজলৈ কিহৰ ভয় ?

এইদৰে কৈ, ৰাঙলী বুঢ়ীয়ে, ৰঙাক যুঁজলৈ পাচি,

জীৱন মৰণ ভৰিৰে গচকি যশ মান ল’লে বাচি ।