আকাশ দিনান্ত

কবিতা- আকাশ দিনান্ত
কবি- হেম বৰুৱা
পাঠ- প্ৰৱাল গোস্বামী

বাণবিদ্ধ নিশা,

পাট গাভৰুৰ দৰে স্নিগ্ধ, নিৰ্মলঃ

ক্ষত-বিক্ষত এই কুমাৰী দেহাই

আমাৰ মন-তনু কৰিবনে অগ্নিদগ্ধ ?

আমাৰ এৰাবাৰীৰ চুকৰ

সেই অৰ্দ্ধ-মৰণমুখী পুখুৰীটো

আছে জানো এতিয়াও আমাৰ মন-আকাশত

ধ্ৰুৱতৰা হৈ ?

পুখুৰীৰ মাছবোৰ জানো শুই থকা নাই ?

তোমাৰ আৰু মোৰ যৌৱন আজি

টোপনিত লালকাল ।

মন-ময়ুৰী মোৰ পাখি কোবাই

অন্তৰ আত্মা কৰিছে বাণবিদ্ধ

সেই ৰক্ত স্ৰোতত নাই অনুভূতিৰ প্লাৱন ।

এই চঞ্চলতাত আছে আশা ।

কোন মৰ্ত্ত্যলোকত 

মন-ময়ুৰীয়ে মোৰ তুলিব পেখম ?

সেইষাৰ কথা আজি

অস্পষ্টতাৰ গৰ্ভত বিলীন ।

যেতিয়া গ্ৰীষ্মদিনৰ উত্তপ্ততাই

মনৰ দোমাজাত প্লাবন নমায় ;

তেতিয়া পেখম তুলি মন-ময়ুৰীয়ে

মোৰ

নিঃশেষ কৰিব তাৰ মুগা বেদনা ।

এই মুগা বেদনাই মনত মোৰ

জগাব এক নতুন বেদনাৰ স্ৰোত ।

মন-ময়ুৰীয়ে মোৰ

এইবোৰ কথা একোকে নাজানে ।

সেইবুলি মাটিৰ মৰমে আকুল কৰা

ডেউকা দুখনে তাক জানো তুলি নিব

আকাশৰ স্নিগ্ধ কোনো এক দিগন্তলৈ ।