এই বাটে নাহিবা দুনাই

কবিতা- এই বাটে নাহিবা দুনাই
কবি- যতীন্দ্ৰনাথ দুৱৰা
পাঠ- প্ৰৱাল গোস্বামী

কেনি যোৱা বাটৰুৱা আন্ধাৰ বাটত ? সমুখত মুকলি পথাৰ , আকাশ ধৰণী চুমে দূৰ দিগন্তত ক'তো তাৰ নাই পাৰাপাৰ । বহুদূৰ বাট বুলি আহিছা ভাগৰি যাবলৈয়ো আছে বহু বাট ; দূৰত জিলিকা দেখি পোহৰৰ ৰেখা ভাবিছা আশ্ৰয় পাবা তাত ? আথে বেথে আগবাঢ়ি নিব কাষলই পাবা কত আদৰ সাদৰ , চেনেহৰ মিঠা মাতে ধৰিব যোগান পলুৱাবা প্ৰাণৰ ভাগৰ ? দেখিছা দূৰত সৌ দ'লৰ কলচী দেৱতা বিৰাজে ভিতৰত ; শুনিবা পূজাৰ কত মঙ্গল উৰুলি পুৱাতেই মন্দিৰ মাজত ? কাষ চাপি দেৱতাৰ চৰণ তলত দিবা ঢালি প্ৰাণৰ আৰতি ; অতৃপ্তিত তৃপিতিৰ আশীষ লভিবা ভকতিৰে জনাবা প্ৰণতি ? ভাবিছা ইবাৰ তুমি পাবা ইয়াতেই অশান্তিত শান্তিৰ জিৰণি , এই ঘাটতেই কত হাবিয়াস কৰি বান্ধিবাহি জীৱন তৰণি ? মিছা আশা বাটৰুৱা সকলো কল্পনা মায়া জুই, ৰেখা পোহৰৰ ; নহয় আশ্ৰয় স্থল বাটৰ মুখত চাকনৈয়া মাথো বিপদৰ । এবাৰ পাৰিলে আহি ইয়াৰ মাজত উৱাদিহ নোৱাৰা ধৰিব , আজীৱন ঘূৰি ফুৰি আন্ধাৰে মুধাৰে ব্যুহচক্ৰ নোৱাৰা ভেদিব । আন্ধাৰতে শেষ হ'ব জীৱন তোমাৰ পোহৰৰ ৰেখা আঁতৰিব; এটি মাথো হুমুনিয়া বতাহ বুকুত শূন্যে শূন্যে ওপঙি ফুৰিব । দুৰৰ মন্দিৰ যিটো অতি আচৰিত সিয়ে মাথো মায়া মৰীচিকা ; নাই তাত দেৱতাৰ পূজা আয়োজন, মিছাতেই দেখিছা জিলিকা । শুনা সেই শতশত কৰুণ কান্দোন, দেৱতাৰ চৰণ ধিয়াই , আন্ধাৰৰ বুকু ফালি উঠে নিতে নিতে , শূন্যতেই উঠি মাৰ যায় । যোৱা ঘূৰি অহাবাটে নৰবা ইয়াত এতিয়াও থাকোতে সময় , যিমান দীঘল হক আগুৱা তথাপি সুখৰ দুখৰ বোজা লই । জুহালৰ কাষ চাপি বহি অকলেই বিষাদৰ টোকা চকুপানী , অন্তৰৰ জ্বলা জুই আপুনি নুমাই জীৱনত শান্তি দিবা আনি । পছিমত মাৰ যোৱা হেঙুলী কিৰণে উজলাব জীবনৰ বাট, সন্ধিয়া জিলিকা সৌ সুদূৰ দেশত

আপুনি আশ্ৰয় পাবা তাত । মুকলি চকুৰে চোৱা সুন্দৰ জগত, মেলি দিয়া অন্তৰ দাপোণ , দেখা পাবা মৰণৰ আন্ধাৰ পাৰত জীৱনৰ মধুৰ সপোন । সৰা পাত জাৰকালি উপচি পৰিব, সেয়ে দিব বাট দেখুৱাই , বাটৰুৱা যোৱা তুমি নিজ ঘৰলই এই বাটে নাহিবা দুনাই ।