সোণপাহি

কবিতা- বিহুৱান

কবি- থানেশ্বৰ হাজৰিকা

পাঠ- প্ৰৱাল গোস্বামী

মৰমৰ দীঘ দি চেনেহৰ বাণি লই

হেঁপাহৰ আঁচুৰে বোৱা

সপোনৰ ফুলেৰে ফুলাম মোৰ বিহুৱান

মনেদি এবেলি লোৱা । 

ধনীৰে বিহুৱান  পাট মেজাঙ্কৰী ,

দিয়ে কি নিদিয়ে যাচি ।

মোৰে এই বিহুৱান  চেনেহৰে বোৱা

সপোনৰ কাঠীৰে বাছি ।

কেতেকীৰে তিল ,  নাহৰৰে ঘিলা

সাজিছোঁ বিহুৰে পিঠা ,

তগৰৰে চিৰা , চেনেহৰে দই

কু-উ-কু মাতেৰে মিঠা ,

মনে-পাঁজি-কটা  চেলেং ছকাঠী

বুকুতে পাতিছোঁ কাঁহী ,

বিহুৰে বিহুৱান  এয়ে তোমালই

যায় বতাহতে ভাহি ।

পদূলি ওলাই  চালো আথে-বেথে

উলাহে নধৰে হিয়া__

সোণৰ ৰভাৰ  সভাৰ মাজত

সোণপাহি মোৰ প্ৰিয়া ।

সোণৰ সাতেশৰী  আছে ছিঙি পৰি

নেলাগে পুৰণি মণি ,

সেই সোণেৰেই  উপচি পৰিছে

দুবৰি দলিচাখনি ।

অতীজৰ সেই  সোণৰ লঙ্কাতো 

নাছিল ইমান সোণ ,

মোৰ পদূলিত বাগৰে মাটিত

বুটলি লওঁতা কোন !

দৰদী কবিৰ  প্ৰিয়া সোণপাহি

অলকা তিলকা ৰাজে ;

নতুন সোণৰ  মণি খাৰু পিন্ধি

নিতউ নিজকে সাজে ।

নিবিচাৰো আৰু  পৃথিৱীৰ বিত

কঙাল নহওঁ মই ;

হেলাৰে সুধিম  যক্ষ লক্ষ জন

প্ৰিয়াক বুকুত লই ।